Dün sabah 10:22 de çalan telefon Asya'nın gelişini haber veriyordu. Kahvaltı sofrasından kalkıp uçarcasına Ataşehir'deki Şifa Hastanesine gittim. Herşey öyle çabuk gelişti ki 10:51 de Asya dünyaya gelmişti bile. Doktoru Sedat Varol'un ellerinde objektiflere ilk pozunu verdi. Sürekli ağlıyordu hiç durmadan bebek odasında tartılırken, giyinirken hiç susmadı. Camdan onu seyreden babasının yüzündeki kocaman mutluluk ifadesi ve Asya'nın ağlarken büzülen dudakları gözümün önünden gitmiyor. Annesinin kollarına gelince pat diye kesildi ağlama. O sustu, annesi başladı bu sefer.
İnsanın bakmaya doyamayacağı ne güzel bir an. Hayattaki kavuşmaların en güzeli.
Sözcüklerin bittiği, fotoğrafların konuştuğu bir an...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder